yasaklar

Yasaklar.. kendi koyduklarimiz ve cekicilik kazandirdiklarimiz.. adem ve havva.yasak elma. Neden yasakti o elma .. oyle kirmizi oyle parlakti ki derdi havva ya sorsak.. neden ademi de yanina cekti.. gunahini paylasmak sucunu paylasmak icin.. bunu hayatimizda hep yapiyoruz aslinda.. adem ve havva dan cikarilmasi gereken ders belki de kadin erkek iliskisindeki kadin akil celicidir olayindan daha otedir belki de.. ikisininde cinsiyetinin hicbir onemi yoktur derininde..onemli olan gunahi paylasmaktir. Tek basimiza kotu seyler yapmaktan daha cok cekiniyoruz ama yanimiza bir yoldas,bir baska suc ortagi buldugumuzda daha rahat suc isliyoruz ,daha rahat hata yapiyoruz,daha az korkusuz oluyoruz ya da belki acimasiz…Acaba vicdanimizin agzini elleriyle kapatip susturan bir insan mi ariyoruz yanimiza … eger boyleyse erkek ve kadin polemigi gercegin ustune atilan beyaz bir ortu altindaki gercek derin bir siyah… 

Tatli Melankoli

Melankoli midir yaraticiligi tetikleyen yaraticilik midir insani melankolik yapan?

Yaratici insanlara baktigim zaman cogu buhranli profil en guzel yapitlari ortaya koyan.Ne zaman dusunceli,ne zaman daha sikkin,ne zaman daha yalniz olsam o zaman daha kolay sariliyorum kagida kaleme.Akiyor cumlelerim durduramiyorum.Belki de cok neseli seyler yazmayi sevmiyorum.Neseyi hayatima buhrani sayfalara yansitiyorum.Hele o yalnizlik yok mu..Nasilda korukluyor insani..Yalniz kalmadan yazamiyorum.Yalniz olmadan rahat edemiyorum.Belki bu yuzden geceleri bu derece sevmem.Herkes uyuyor,hayat duruyor,bir tek ben varim ve bir de dunya.

Sanki okudugum bir kitap bitmis sonrasinda oturup ozetini cikariyor,analizini yapiyorum.Geceleri uyumak yerine bilakis uyumamak,geceyi yasamak istiyorum.Kendimle,dusuncelerimle yalniz kalmak istiyorum.Hic korkmuyorum onlardan.Gecenin sessizligi onlari daha kolay duymami sagliyor sanki.Melankolik yapimi kabulleniyorum.Belki gun icerisinde de ortaya cikariyorumdur fakat melankolikligim gun icinde icimdeki yazma tutkusunu ateslemiyor nedense sogutuyor belki de kendini.Bunun icin benimle gunduz konusanlar beni cok pozitif cok eglenceli buluyor.

Ne zaman gunes batmaya,hava kararmaya basliyor bu nokta benim donusum noktam...O dakikalar cok sancili...Sanki bir sancim var gun boyu cekiyorum onu igne yapilincaya kadar ki endiselerin korkularin gerginligin gibi.. Ignenin yapilis ani bu donusum noktasi iste.Onu boyle tabir ediyorum.Dakikalar suren bir aci ama sonrasinda rahatlik...

O rahatlik benim gecem.O rahatlik benim melankolim.O rahatlik benim duygularim ve en cok da ortaya cikarttiklarim,yarattiklarim ve yaraticaklarim...

dunya savasim.

Cok buyuk bir sorunum var benim.Bana hersey cok cekici geliyor.Hayatimla ve hayatimda ne yapmak istedigimi bilmiyorum.Her gun degisiyor dusuncelerim.Kariyer yolum her gun bambaska oklar bambaska tabelalar gosteriyor ve cikariyor karsima.saga gidiyorum sol diyor sola gidiyorum sagdaki olanlara goz misafiri oluyorum.Ne yapmam gerektigi konusunda kafam karma karisik...

Yaraticiligimi dizginleyemiyorum,politikaya olan tutkumu da..bir yandan bakiyorum bambaska bir yoldayim zaten.Onumde 3 secenegim var aslinda.. bir yaraticiligima yonelip bunu dizayn ile doyurmak,ama bu seferde sosyal yanim hani bana hani bana diye bagiriyor.ikinci secenegim oldugum yolda devam edip marketing ve business uzerine yogunlasmak ama bu seferde herseyin havada asili kaldigini dusunmeye basliyorum sanki fikirlerim askilarla hava da asili bir gardolap ariyor kendine ama yok. ucuncu secenegim ise taa basladigim yere geri donmek..Insan haklari,U.N.,cocuklar,terrorizm,silahsizlastirma,ekonomik gelismeler,yabanci diller,fakirlesme,kriz cozumleri vb... bunlara bulasmamaktan kendimi alikoyamiyorum cunku bir yanim hep yardim etmek dunyayi degistirmek istiyor.Buyuk dusunmek istiyor buyuk oynamak...Dunya meseleleriyle ilgilenmek..Sorunlara cozum getirebilmek butun insanlik adina calismak ve ufacikta olsa bir degisim gordugunde bunda benimde parmagim var diyebilmek ve hergun mutlu uyumak ici rahat..Bilemiyorum bir nokta da herseyi birlestirmeye calisiyorum tabii ki imkansiz kafamda hergun planlarim degisiyor.Geriye donup bakiyorum aylardir hep gel gitler yasamisim kafam hep mesgul hep soru isaretleriyle dolu hep ne yapmam gerektigini dusundugumu goruyorum.

Daha sonra diger insanlara bakiyorum rahatlik goruyorum..Herkes bir sekilde yolunu cizmis ben hala karar vermeye calisarak ayni yerde sayiyorum.Acaba gercekten kendimi fazla mi gelistiriyorum yoksa hicbir zaman baslayamayacak miyim bir yerden diyorum..

Caresizlik umitsizlik hasta ediyor beni bazen cikis noktasi bulamiyorum daraldikca daraliyorum.Bazen de nefes alicak delikler buluyorum kendime ama herseyi bi anda cok kisa surede yapmaya calisiyorum.
Benim bu sorunu kesinlikle cozmem lazim.

Ama hissediyorum ve inaniyorum en sonunda hersey muhtesem olacak.. Sanki bir savas olucak bu dogru meydan belli ve ben o taaruza hazirlaniyorum..

benim dunya savasim baslasin...

ruyalarimdaki diyaloglarim.

Yeni evime tasindigimda cok heyecanliydim,hemen anahtari koydum yastigimin altina.bekledimki goriyim gercek olacak ruyami..ama hergun istisnasiz ruya gorebilen ben tasindigimdan beri bir aksam dahi ruya goremedim.gorduysemde hatirlayamadim.ta ki dune kadar.

hani bazi ruyalar vardir ya kalktiginizda hersey degismistir aslinda.ruyanizdan o kadar cok etkilenmissinizdir ki butun gun onu dusunursunuz.hatta dusunceleriniz degisir belki de dusuncelerinizin degisimi hayatinizi da degistirir...bilemezsiniz.

bilincaltimin bile silindigini dusundugum bir zamanda ruya gormus olmam cok ilginc oldu.ruyamda hic beklemedigim bir sey gordum.Aylar once sorguladigim,sorular sordukca tikandigim karsimda bu sorulari sorucak kimseyi bulamadigim sorularimi tek tek sordum dun aksam eski sevgilime ve onun yeni sevgilisine.

Bugun uyaninca bir huzun coktu ustume.Ozgur biraktim cunku onu hatalarindan dolayi.Affettim belki de ilk defa icimde ayiplamadim onu kinamadim.Ama kendime uzuldum bu defa.Her sorumun yanitini aldim.Aci ama gercekte olsa cok rahatlatti beni.daha oncesinde de aynisini yasamistim.Sanirim vakti geldi dedim bununda.

Kendime donup baktim.tuttum gene kocaman aynami kendime.Biliyorum bana karsi en acimasiz olucak insana tuttugumu aynayi ama hazirdim yuzlesmeye.Kendime cok yuklenen bir insanim ben aslinda ama bu sefer yuklendigimi degil gercekleri konustugumu dusundum.

Ben sevgi nedir bilmiyorum.Hirsim sevgimden buyuk.Mantigim duygularimdan.Mutlu oldugum seyler bana zarar veren seyler aslinda.hic masum degiller bunu anladim.Gene her mutluluk sandigim seyin arkasinda hirsimin oldugunu gordum.Cok uzuldum.

Ama mutlu olabilenlere de sevindim..Bende kendimle mutluyum.Benim birlikte olmam gereken insan da belki de kendim...Cunku hicbir zaman eski sevgilimin yeni sevgilisi gibi bakamam ben ona bakamadim da ... Hep beklentilerim oldu benim cok buyuk.Egom herseyden buyuktu..Onun sevgisinden bile..

Bu boyle olmasa bile benim ruyamda gordugum gercek yada degil saf sevgiydi olmasi gereken.Benim yakalayamadigim..hicbir zaman oyle davranamadigim..

Suan oyle olmasalar bile bu sadece benim hayal urunum olsa da olmasi gereken olmamis...

Asil beni huzunlendiren,dusunduren ise ne kisiler ne olaylar ne ruyalarim..Gelecegim..Ne bir adim geri ne bir adim ileri gidebiliyorum ve gidemicegimi de biliyorum.Donugum ben.

Cunku boyle oldugum surece hicbir zaman hayal urunumdeki gibi olamicam bunu biliyorum.Bu gercekle yasamak cok zor.Insan hirslariyla yasar mi.. hicbir zaman kimse icin birsey feda etmedim,kendimden hic odun vermedim bugune kadar.hayatimdaki hicbirseyi yapmak istedigim hicbir seyi baskasina olan sevgimden dolayi ertelemedim degistirmedim bir kenara birakmadim kisacasi hicbir zaman fedakarlik yapmadim ben.

Yapabiliceigimi de hic sanmiyorum cunku hicbir zaman kendimi oyle goremiyorum.onceliklerim farkli benim.Boyle gelmisim.. Boyle giderim..

Sitemim yok.Canim sag olsun.

sometimes I feel like ...

Ozgur Ruhlar..

Bugunlerde sunu dusunuyorum daha
dogrusu bu MALIBU daki paradise
cove a gittigimiz gun daha da cok
hissettigim bir sey sanirim.Zaten hayatimin cogu doneminde,dunyanin neresinde olursam oliyim her noktasinda hissettigim birsey.Ozellikle de yasadigim yerden uzaklastigim anda basliyor.Ne zaman gezsem ne zaman ilk defa bir yere gitsem yada ne zaman boslugu ve sonsuzlugu hissedebilicegim bir manzarayla basbasa kalsam daha da derinden hissediyorum.benim hissettigim o hissi hissetmeyen insanlar var.Bunu dusundum.Sonra bir karara vardim.

Bence ruhlar ikiye ayriliyor.Bir ozgur ruhlar var,bir de baska bir ruh buldugu zaman ozgurlesenler..

Hep hayatinda baska birine ihtiyac duyan insanlari anlamadigimdan yakinmisimdir.Bana gore insan kendini tanimalidir once kendiyle arkadas olmalidir.Baska birini hayatina sokup durursan, ozgurlesemessin.Seni yavaslatir..Senin hayallerin hirslarin dusuncelerin vardir kendine sakladigin.Onlari sadece kendin bildigin icin bile iyi hissedersin kendini.Bunlari baskasiyla paylasirsan kendinden cok sey paylasmis gibi hissedip sanki kendine ihanet etmis gibi hissedersin.Sanki kendi sirrini baskasina soylemissin.Kendin sana ogrenirse kusucekmis gibi...Cunku kendinle paylastiklarin herkesten,herseyden  onemlidir.Herkes seni anlayamamaktan yakinir zaten kimse de senden baska  seni anlamaz.Sende zaten kendini anlama ve kesfetmeyle mesgulsundur.Cevrendekileri fazla sorgulamazsin.

Bazen oyle zamanlar olur ki sende kendini anlayamazsin taniyamazsin kendinin ne yapacagini kendin bile kestiremezsin..Ama bu bile heyecan verir sana sikintinin yaninda.O sikinti daha sonrasinda tatli gelmeye baslar.Neden geldigini bile sorgularsin.Cok dusunur ozgur ruhlar.Belki de kendiyle kalmanin en katlanilir yani bundan dolayidir.Iletisim halindedir aslinda hep birisiyle ama disaridan bakan insan onu yalniz diye tabir eder.Aslinda degildir hicbir zaman..
Inanclari da cok yuksektir dogayla yasamla hayatla o kadar cok konusur o kadar cok ihtiyac duyar ki dunyaya evrene belki de bu yuzdendir baska bir ruh arayisinda olmayisi...

Dun kumsalda yurudum,kostum baktim sonsuzluga dogru doyasiya oyle bir his vardi ki icimde tarifi imkansiz.. Hep kendimle hep orda olmak istedim.Nefes aliyordu ruhum kendiyle basbasaydi cok mutluydum..

hangisi dogru bilemiyorum.Bir yandan tabi ki hayatta yalniz olmak istemiyorum ama bir yandanda o an ki gibi yanimda kimse olmasin istiyorum.Ben ne istedigimi evet bilmiyorum ama soyle bir sonuca variyorum.


Benim gibiler birbirini bulmali ki hayati paylasabilsinler.Ozgur ruhlar birbirlerini paylasamazlar cunku kendi hayatlarini paylasamazlar,kendilerini paylasamazlar.Baska biriyle ozgurlesen ruhlar sa birbirine karisirlar siz ayirt edemezsiniz onlari.Bir koltuga iki kisi oturur onlar.Eger bugun bir koltuga iki kisi oturma dusuncesi size rahatsizlik veriyorsa siz de ozgur bir ruhsunuz demektir ve isiniz cok zor...Cunku iyi seyleri paylasamadiginiz kadar kotu seyleri de paylasmazsiniz.Bu dunyada hep yalnizsiniz ve hep yalniz olucaksiniz...

12 Ekim'de yazmisim bunu kendime...

cok seviyorum hayatı ben. cok seviyorum dunyamizi,ailemi,dostlarimi,arkadaslarimi,beni seven ve sevmeyen herkesi ,insanları,hayvancıkları,icimi ısıtan güneşi,romantik ayı,parlayan yıldızları,pamuk pamuk bulutları.. mutlu olmayı ve mutlu etmeyi seviyorum...gülücükleri ve tebessümleri seviyorum cünkü.şen kahkahalar duymayı da seviyorum..güzel müzikleri seviyorum bazen yumusacik tinilari bazen eglendiren coskulu ezgileri...icimin icime sigmamasini seviyorum,huzuru da pek cok seviyorum...icimdeki muzur cocugu da cok seviyorum...cok duygusal olmayi da seviyorum herseyi fazla fazla hissetmeyi yasamayi...sevdigim insanlari kendimden onceye koymayi da seviyorum deger vermeyi de...bagli olabilmeyi de seviyorum cogu insan bu ozelligin guzelliginin farkinda olmuyor...suprizleri seviyorum cok.en cok ta hayatin yaptiklarini...degisebilmeyi seviyorum cunku insan sadece kendi isterse degisir ve en zor seydir aslinda hayatta,zoru basarmayi seviyorum... guclu olmayi seviyorum zaman zaman gucsuz dussem de ne firtinalar olsa da hepsini atlatabilicegimi biliyorum...ben boyleyim dememeyi seviyorum cunku her gun buyuyorum ve degisiyorum hicbir zaman ben boyleyim.. degilim..hatalarimi seviyorum ders almayi seviyorum ben cunku hayati ogreniyorum,insanlari daha iyi anlayabiliyorum..konusmayi seviyorum ama en cokta insanlara yardim etmeyi seviyorum..dusunceli olmayi seviyorum sorgulamayı kendimi gelistirmeyi seviyorum.empati kurabilmeyi seviyorum...yakici yikici olmaktan cok yapici olabilmeyi,telafi edebilmeyi seviyorum herseyi elimden geldigince cunku kolaya kacmak her zaman cok kolaydir onemli olan yapilamayani yapabilmek ve ben bunu yaptim diyebilmek diye dusunuyorum...Basarili olmayi seviyorum cunku hedeflerim var... Affedici olmayi, kin tutamamayi,kalici kizginliklar yasayamamayi ve yumusacik bir kalbe sahip olmayi cok seviyorum.cunku biliyorum ki cok nadir ve cok narin...Herseyi guzellestirmeyi,iyilestirmeyi,gelistirmeyi en azindan bunun icin cabalamayi da seviyorum...Aski meleklerden calmayi ve simsiki baglanmayi da cok seviyorum..Kisacasi sevgi icin yasiyorum ben cunku sevgiyi cok seviyorum...

12 October 2010 at 13:51

tutkulu olmayi da seviyorum ama bazen dozunu kaciriyorum... tutku yanlislara surukluyor insani kendinden uzaklastiriyor.. uzaklastiktan sonra tekrar kendime donmeyi de seviyorum... bir soluk alip devam etmeyi...

good morning...

">