sometimes I feel like ...

Ozgur Ruhlar..

Bugunlerde sunu dusunuyorum daha
dogrusu bu MALIBU daki paradise
cove a gittigimiz gun daha da cok
hissettigim bir sey sanirim.Zaten hayatimin cogu doneminde,dunyanin neresinde olursam oliyim her noktasinda hissettigim birsey.Ozellikle de yasadigim yerden uzaklastigim anda basliyor.Ne zaman gezsem ne zaman ilk defa bir yere gitsem yada ne zaman boslugu ve sonsuzlugu hissedebilicegim bir manzarayla basbasa kalsam daha da derinden hissediyorum.benim hissettigim o hissi hissetmeyen insanlar var.Bunu dusundum.Sonra bir karara vardim.

Bence ruhlar ikiye ayriliyor.Bir ozgur ruhlar var,bir de baska bir ruh buldugu zaman ozgurlesenler..

Hep hayatinda baska birine ihtiyac duyan insanlari anlamadigimdan yakinmisimdir.Bana gore insan kendini tanimalidir once kendiyle arkadas olmalidir.Baska birini hayatina sokup durursan, ozgurlesemessin.Seni yavaslatir..Senin hayallerin hirslarin dusuncelerin vardir kendine sakladigin.Onlari sadece kendin bildigin icin bile iyi hissedersin kendini.Bunlari baskasiyla paylasirsan kendinden cok sey paylasmis gibi hissedip sanki kendine ihanet etmis gibi hissedersin.Sanki kendi sirrini baskasina soylemissin.Kendin sana ogrenirse kusucekmis gibi...Cunku kendinle paylastiklarin herkesten,herseyden  onemlidir.Herkes seni anlayamamaktan yakinir zaten kimse de senden baska  seni anlamaz.Sende zaten kendini anlama ve kesfetmeyle mesgulsundur.Cevrendekileri fazla sorgulamazsin.

Bazen oyle zamanlar olur ki sende kendini anlayamazsin taniyamazsin kendinin ne yapacagini kendin bile kestiremezsin..Ama bu bile heyecan verir sana sikintinin yaninda.O sikinti daha sonrasinda tatli gelmeye baslar.Neden geldigini bile sorgularsin.Cok dusunur ozgur ruhlar.Belki de kendiyle kalmanin en katlanilir yani bundan dolayidir.Iletisim halindedir aslinda hep birisiyle ama disaridan bakan insan onu yalniz diye tabir eder.Aslinda degildir hicbir zaman..
Inanclari da cok yuksektir dogayla yasamla hayatla o kadar cok konusur o kadar cok ihtiyac duyar ki dunyaya evrene belki de bu yuzdendir baska bir ruh arayisinda olmayisi...

Dun kumsalda yurudum,kostum baktim sonsuzluga dogru doyasiya oyle bir his vardi ki icimde tarifi imkansiz.. Hep kendimle hep orda olmak istedim.Nefes aliyordu ruhum kendiyle basbasaydi cok mutluydum..

hangisi dogru bilemiyorum.Bir yandan tabi ki hayatta yalniz olmak istemiyorum ama bir yandanda o an ki gibi yanimda kimse olmasin istiyorum.Ben ne istedigimi evet bilmiyorum ama soyle bir sonuca variyorum.


Benim gibiler birbirini bulmali ki hayati paylasabilsinler.Ozgur ruhlar birbirlerini paylasamazlar cunku kendi hayatlarini paylasamazlar,kendilerini paylasamazlar.Baska biriyle ozgurlesen ruhlar sa birbirine karisirlar siz ayirt edemezsiniz onlari.Bir koltuga iki kisi oturur onlar.Eger bugun bir koltuga iki kisi oturma dusuncesi size rahatsizlik veriyorsa siz de ozgur bir ruhsunuz demektir ve isiniz cok zor...Cunku iyi seyleri paylasamadiginiz kadar kotu seyleri de paylasmazsiniz.Bu dunyada hep yalnizsiniz ve hep yalniz olucaksiniz...

12 Ekim'de yazmisim bunu kendime...

cok seviyorum hayatı ben. cok seviyorum dunyamizi,ailemi,dostlarimi,arkadaslarimi,beni seven ve sevmeyen herkesi ,insanları,hayvancıkları,icimi ısıtan güneşi,romantik ayı,parlayan yıldızları,pamuk pamuk bulutları.. mutlu olmayı ve mutlu etmeyi seviyorum...gülücükleri ve tebessümleri seviyorum cünkü.şen kahkahalar duymayı da seviyorum..güzel müzikleri seviyorum bazen yumusacik tinilari bazen eglendiren coskulu ezgileri...icimin icime sigmamasini seviyorum,huzuru da pek cok seviyorum...icimdeki muzur cocugu da cok seviyorum...cok duygusal olmayi da seviyorum herseyi fazla fazla hissetmeyi yasamayi...sevdigim insanlari kendimden onceye koymayi da seviyorum deger vermeyi de...bagli olabilmeyi de seviyorum cogu insan bu ozelligin guzelliginin farkinda olmuyor...suprizleri seviyorum cok.en cok ta hayatin yaptiklarini...degisebilmeyi seviyorum cunku insan sadece kendi isterse degisir ve en zor seydir aslinda hayatta,zoru basarmayi seviyorum... guclu olmayi seviyorum zaman zaman gucsuz dussem de ne firtinalar olsa da hepsini atlatabilicegimi biliyorum...ben boyleyim dememeyi seviyorum cunku her gun buyuyorum ve degisiyorum hicbir zaman ben boyleyim.. degilim..hatalarimi seviyorum ders almayi seviyorum ben cunku hayati ogreniyorum,insanlari daha iyi anlayabiliyorum..konusmayi seviyorum ama en cokta insanlara yardim etmeyi seviyorum..dusunceli olmayi seviyorum sorgulamayı kendimi gelistirmeyi seviyorum.empati kurabilmeyi seviyorum...yakici yikici olmaktan cok yapici olabilmeyi,telafi edebilmeyi seviyorum herseyi elimden geldigince cunku kolaya kacmak her zaman cok kolaydir onemli olan yapilamayani yapabilmek ve ben bunu yaptim diyebilmek diye dusunuyorum...Basarili olmayi seviyorum cunku hedeflerim var... Affedici olmayi, kin tutamamayi,kalici kizginliklar yasayamamayi ve yumusacik bir kalbe sahip olmayi cok seviyorum.cunku biliyorum ki cok nadir ve cok narin...Herseyi guzellestirmeyi,iyilestirmeyi,gelistirmeyi en azindan bunun icin cabalamayi da seviyorum...Aski meleklerden calmayi ve simsiki baglanmayi da cok seviyorum..Kisacasi sevgi icin yasiyorum ben cunku sevgiyi cok seviyorum...

12 October 2010 at 13:51

tutkulu olmayi da seviyorum ama bazen dozunu kaciriyorum... tutku yanlislara surukluyor insani kendinden uzaklastiriyor.. uzaklastiktan sonra tekrar kendime donmeyi de seviyorum... bir soluk alip devam etmeyi...

good morning...

">